Does great power… vol.2

Posted in Uncategorized by

Kontynuując i uogólniając nieco motyw architektury, a wchodząc głębiej w temat władzy, chciałam podzielić się przemyśleniami dotyczącymi szeroko pojmowanego zagadnienia podejmowania decyzji. Wątpliwości, również te dotyczące architektury, rozstrzygane są zazwyczaj przez osobę uznawaną za najbardziej kompetentną, eksperta w danej dziedzinie, lub wspólnie na drodze dyskusji w zespole. Architekt będzie więc taką właśnie postacią, wydającą postanowienia na konkretnym polu – architektury Uśmiech

W zależności od tego w jakim trybie się to dzieje, rozróżniane są pewne style podejmowania decyzji obowiązujące w danej firmie, zespole, czy branży. W dalszej części przedstawię jedną z takich klasyfikacji, a następnie spróbuję przyporządkować je do konkretnych rodzajów firm – od korporacji, po startup.

Style podejmowania decyzji

Jeśli pogooglujemy tytuł tego akapitu, ukaże się nam cała lista sposobów dojścia do kompromisów. Istnieje oczywiście wiele podziałów, czy systemów klasyfikacji, ja natomiast chciałam zwrócić uwagę na następujące cztery style:

  • Autorytatywny
  • Autorytatywny z konsultacją
  • Demokratyczny
  • Wspólne podejmowanie decyzji

Wbrew pozorom nie jest to lista od opcji najgorszej po najlepszą, gdyż wszystkie mają rację bytu w konkretnych sytuacjach. Zanim jednak zaczniemy oceniać, dodam parę wyjaśniających słów o każdej.

Autorytatywny

Autorytatywny styl to taki, w którym jedna osoba, która (przynajmniej w teorii) wie wszystko najlepiej, podejmuje ostateczne decyzje. Może to być ktoś najbardziej doświadczony, naturalnie wyłoniony lider, lub po prostu szef zespołu, firmy, czy projektu.

Niekoniecznie jest nim jakiś trzęsący wszystkim Krzysztof Jarzyna ze Szczecina, ale zwyczajnie ktoś wyznaczony do nadawania sprawom kierunku, od kogo oczekuje się wiedzy, odpowiedzialności, i kto dostaje za efekty swoich wyborów odpowiednią gratyfikację finansową lub ochrzanową. Sytuacja taka jest częsta, gdy na zespól składają się niedoświadczone młokosy, które albo zostały postawione w roli słuchaczy spijających mądrości z ust guru, albo nawet same oczekują, że ktoś nimi pokieruje i powie jak sprawy mają być robione właściwie.

Autorytatywny z konsultacją

Sposób podobny do poprzedniego  – nadal mamy tu jedną osobę, ale za to na tyle dojrzałą, by uznawała również zdanie innych. Konsultacje konsultacjami, ale wciąż jest pewnego rodzaju szef, który automatycznie staje się autorem i bierze odpowiedzialność za to co wyprodukował zespół.

Wszyscy wiemy, że sytuacja taka przyjmuje różne formy – od tego, że zasięganie rad jest udawane, po jedynie podpis pod wysiłkami teamu. Opcja najlepsza to oczywiście coś pośrodku. Choć wątpliwości budzi sprawa, gdy za zasługi nagrodę dostaje decydent, to jednak wiele zespołów taki system akceptuje ze względu na kary w razie braku sukcesów.

Wydaje mi się, że jest to najczęściej funkcjonujący model w firmach. W końcu to właśnie kierownikowi czy ekspertowi płaci się za podejmowanie decyzji i to on powinien ponosić ich konsekwencje. Styl ten to parafraza zdania, które często słyszę gdy rozmawiam o kierowaniu zespołem: “Jasne, że trzeba dyskutować, ale w końcu ktoś MUSI podjąć decyzję!”. Członkowie zespołu często zresztą godzą się na taki układ, lub jeśli nie – startują w szranki o odpowiedni stołek. Po co? Otóż po to, by samemu stanąć w roli autorytetu. Styl ten występuje więc, gdy zespól jest dojrzalszy, składa się z osób o pewnym już doświadczeniu i wiedzy, ale z funkcjonującym szefem-decydentem.

Demokracja

Demokracja jak to demokracja – polega na tym, że wygrywa decyzja większości, i niestety, gdyż to ma do siebie ten system, powoduje niejednokrotnie niezadowolenie tej części, która ma inne zdanie. Osobiście nie spotkałam się z czystą implementacją takiego typu dyskusji – zazwyczaj oczywiście brane jest pod uwagę to co mówi głos ludu, ale decyzja podejmowana jest znów przez konkretną, specjalnie do tego wyznaczoną osobę. Nie widziałam i nie brałam udziału w wymianie zdań, która miała w swoich zasadach zapis: “teraz robimy głosowanie, potem zliczamy karteczki, a gdy się rozejdziemy, to robimy tak jak zagłosowała większość, tzn. przynajmniej 50% + jeden głos”.

W mojej skromnej opinii ta opcja jest najgorsza ze wszystkich czterech. Zazwyczaj jeśli decyzję podejmuje jakiś, nawet nielubiany, szef, to ludzie to łatwiej ją przyjmują niż wynik głosowania. Mówiąc ludzie mam tu na myśli członków opozycji. Pewnie dzieje się tak z tego względu na fakt, iż glosowanie wprowadza na pewnym poziomie tajność. Decyzja traci jedną twarz, pojawia się za to interfejs grupy. Trudniej jest kogoś winić i z kimś się spierać.

Wspólne podejmowanie decyzji

Brzmi jak utopia, co? No cóż… pewnie dla niektórych nią jest. Ja miałam niewątpliwą przyjemność uczestniczyć w takich właśnie polemikach. Model w skrócie polega na tym, że zespół dyskutuje, przekonuje, dyskutuje, przekonuje, a na końcu wspólnie się na coś zgadza.

Wygląda pięknie, ale jest dość trudne we wdrożeniu, i to z kilku względów. Po pierwsze, gdy wchodzimy na tematy “wiary”, których w świecie IT jest całe mnóstwo, może być ciężko zatrzymać rozhulane w kłótni towarzystwo. No i kto niby ma to zrobić? Uśmiech. Po drugie, jeśli mamy bandę indywidualistów, o których również u nas nietrudno, to każdy będzie miał tendencję do ciągnięcia w swoją stronę. Po trzecie jeśli członkowie grupy nie do końca czują, że to na co się zdecydują, ma być dobre nie dla nich z osobna lecz dla projektu, jego celu lub zespołu jako całości, rozmowa może dotyczyć prywatnych interesów.

Jednak gra jest warta świeczki – produkt w postaci decyzji zespołu, gdzie każdy z osobna rozumie ją w pełni i wie dlaczego jest taka a nie inna, to filar, na którym można zbudować dosłownie wszystko. Zabrzmi jak banał, ale nie ma lepszego sposobu na zbudowanie motywacji w człowieku niż zaangażowanie go w realizację, zaczynając oczywiście od jego wpływu na decyzje. Do tego jednak potrzebny jest wysoki poziom świadomości i rozwoju członków zespołu. Każdy powinien zdawać sobie sprawę z tego, że jego zdanie nie tylko jest ważne, ale wręcz niezbędne. W takiej ekipie potakiwacze i bierni słuchacze funkcjonować mogą, ale marnują daną im okazję na dołożenie swojego klocuszka w procesie.

Decyzje w firmach

Można pomyśleć, że jedynym słusznym modelem jest wspólne podejmowanie decyzji, autorytaryzm nie ma w ogóle racji bytu, a demokracja jest ewentualnie dopuszczalna. Otóż… (tu użyję mojego najmniej ulubionego sformułowania) TO ZALEŻY Uśmiech Na przykład zestawiając różne firmy pod względem wielkości czy struktury, można zaobserwować zależności dotyczące styli podejmowania decyzji.

Korporacja

Jeśli miałabym opowiedzieć się za jednym stylem, to stwierdziłabym, że w korporacjach dominują decyzje autorytatywne. Choć firmy te same często twierdzą, że w proces wplatana jest konsultacja, czy to z członkami zespołu, czy z ekspertami dziedzinowymi, to jednak śmiem twierdzić, że udaje się to jedynie czasami. A dokładnie wtedy, gdy sprawa nie dotyczy kwestii na tyle ważnych, by góra musiała się nimi trudzić. W takim wypadku pozwala się je rozstrzygać na niższych poziomach.

Mała rodzinna firma

Wydawałoby się, że nie ma nic bardziej różnego od korporacji, niż mała rodzinna firma. A jednak … jeśli jest w niej jeden Wielki Informatyk (jak Wielki Elektronik z Pana Kleksa) pod postacią CTO, nadwornego architekta, czy nawet CEO, to decyzje podejmuje właśnie on. Jeśli firmę tworzą specjaliści o porównywalnych umiejętnościach i doświadczeniu to jest szansa na większy głos tych ludzi.

Średnia firma

Jeśli mała firma się rozwinie, to staje się czasami średnią. Wraz ze wzrostem liczby osób, pojawia się jakaś struktura, czasami nawet kilkupoziomowa. Decyzje podejmowane są przez szefa konkretnej jednostki. Firmowe – przez prezesa, czy zarząd, przez co są zazwyczaj autorytatywne, natomiast działowe/zespołowe – przez kierownika/dyrektora. To, czy te ostatnie włączają konsultacje, w dużej mierze zależy od tych konkretnych managerów. Pojawia się teraz moment na wrzucenie do zarządzania opcji demokracji lub nawet wspólnego podejmowania decyzji.

Startup

Startup w pewnym sensie przypomina małą firmę, lecz rozdzieliłam je z premedytacją. Chciałam podkreślić, że tutaj nacisk położony jest na innowację i rozwój, a co za tym idzie istnieje większe przyzwolenie na swobodę. Dzięki temu powstaje sporo miejsca na demokrację, czy nawet na autonomiczne wypracowanie rozwiązań w zespole. Choć początkowo przypomina to chaos, i można mieć wrażenie, że żadne decyzje nie są podejmowane, to w skutecznych startupach jest to jedynie faza wypracowująca zespoły wysokiej skuteczności.

Powyższe prawdy to oczywiście uogólnienia (których z reguły nie cierpię), sformułowane jedynie na podstawie mojego doświadczenia (i doświadczeń innych ludzi, których znam). Z pewnością są korporacje, gdzie zdarza się fajna polityka lub szef, który bierze zdanie zespołu pod uwagę, a nawet pozwala na ich własne decyzje. Pewnie są mniejsze firmy, które gdy dochodzi do rozstrzygania sporów, zachowują się bardziej formalnie niż niejedna korporacja.

Temat będę kontynuować… W kolejnym odcinku opowiem historię życia w ujęciu architektoniczno-decyzyjnym.

Święta, Święta i Wrocław

Posted in Uncategorized by

Oczywiście trochę (alb już nawet bardzo) późno, ale nie wcale…, piszę o Świątecznym spotkaniu 3 wrocławskich grup: Women in Technology, Wrocławska Grupa.Net, Polish SQL Server User Group. Świątecznym, bo bożonarodzeniowym, choć wiem, że za pasem wiosna i Wielkanoc Uśmiech

Aby uczestniczyć w imprezie, porzuciłam na 2 dni Kraków i podobno imprezę wszech czasów, co wywołało w moim wnętrzu istną falę wyrzutów sumienia. Jednak ostatecznie, głównie z uwagi na to, iż postanowiłam częściej wychodzić ze strefy komfortu, a dodatkowo wolę bardziej kameralne imprezy (hmm… chyba sprzeczność mała właśnie mi wyszła), 17 grudnia 2013 zawitałam we Wrocławiu.

Z dworca odebrała mnie Gosia, która zasłynęła już jako osoba mająca niebagatelny wpływ na moje życie. Komisyjnie postanowiłyśmy odpuścić sobie spotkanie Wroc.Net, które to mimo (albo z powodu) późniejszej imprezy, postanowiło się tego dnia organizować, i wybrałyśmy się na “papierocha, pogaduchy i strojenie głupich min” przy pysznych hamburgerach. Mniam Szeroki uśmiech Chwilę przed czasem, dotarłyśmy do Bohemy, gdzie miało się odbyć spotkanie. Na miejscu było już kilka osób, których w miarę upływu czasu, sukcesywnie przybywało.

Ogrom kameralności mnie nieco przeraził, bo choć mieściliśmy się przy dwóch stolikach, to nie wiem naprawdę w jaki sposób. Poznałam wiele nowych osób, ale nie jestem pewna czy ktokolwiek z tego tłumu pamięta mnie. Chociaż, z pewnością są takie osoby. W końcu efektem mojej bytności była iście wampirza sweet focia Uśmiech oraz kolejna okazja dla mojego wymądrzania się – tym razem na Wroc.Net w marcu. Poruszyliśmy wiele tematów, od C#, przez pracę w IT, rodzinne sprawy, przeczytane książki, po alkohol, którym się raczyliśmy.

Gościła mnie oczywiście Gosia, do której dotarłyśmy szczęśliwie i nie tak późno, gdyż następnego dnia czekał mnie powrót do Krakowa. Znów się nie wyspałam w nocy, dopiero następnego dnia, niedługo się przyzwyczaję. Bo podobno, co nas nie zabije, to nas wzmocni… chyba, że nas zabije Uśmiech

Dlaczego w ogóle wspominam o tym evencie? W sumie poza tym, że spotkanie skupiło ludzi z IT, impreza sama w sobie była mało techniczna. Piszę, bo uważam, że to fajna inicjatywa, okazja do poznania, co prawda ludzi z branży, za to od innej strony, tej bardziej ludzkiej. Choć jak wiadomo (i jak mówi mi kilkuletnie doświadczenie) ciężko wykrzewić z bandy informatyków tematy pracowe.

Nie wrzucam oczywiście żadnego innowacyjnego tematu, w Krakowie również mamy spotkania technologiczne, i imprezy. Jednak często robione są w formie ‘piwo po’ na zakończenie spotkań grupowych i jeśli nie ochrzczone zostaną mianem biby wszech czasów, niewiele osób rezerwuje sobie ten dodatkowy czas. A nawet jeśli, to chce go spędzić na omawianiu właśnie poruszanych tematów.

Piszę po to by namówić nas, programistów, administratorów, testerów i reszty, na wyjście na piwo i rozmowy u dupie Maryni. Na spotkania z ludźmi, a nie z ich pracowo/hobbistyczno/ITowymi wyzwaniami Uśmiech Nasz zawód jest super i wiem, że reszta świata powinna nam jedynie zazdrościć, jak fajnie jest móc robić to co się kocha tak mocno, że nawet przy piwie chce się ciągnąć temat, ale believe me reszta naszego życia może być równie ciekawa.

Focus i bindowanie w Windows Phone

Posted in Uncategorized by

Pewnie starzy wyjadacze Windows Phone’owi problem znają, a nawet zapomnieli, że istnieje, ale mi się od czasu do czasu odbija czkawką, gdy próbuję zbudować nową aplikację. Chodzi mianowicie o następującą sytuację.

Budujemy aplikację, mamy w niej stronę, a na stronie kontrolkę z bindingiem. Niech będzie to TextBox.

<TextBox Text="{Binding MyText, Mode=TwoWay}" />

Jak widać nasz TextBox jest związany z polem MyText. Oznacza to, że jeśli w kontrolce wpiszemy jakąś wartość tekstowa powinna ona wylądować w polu MyText.

Nasza aplikacja może wyglądać np. tak:

Binding

Dodam, że pod przycisk w AppBar podpięte jest jakieś zachowanie, które wykorzystuje wartość wpisywaną do pola tekstowego. A jednak gdy wpiszę coś do kontrolki i spróbuję użyć tej wartości w metodzie, to widzę, że MyText jest nullem. Czyli pole się nie zaktualizowało.

image

Po długich rozkminach i czytaniu internetów, w końcu doszłam do wniosku, że nie jest to moja wina. Chodzi mianowicie o to, że bindingi się nie aktualizują, jeśli wciąż na kontrolce jest focus. Co więcej, kod zadziała jeśli najpierw wpiszę tekst, potem tapnę gdzieś poza pole tekstowe (aby stracił focus), to nagle property jest wypełnione.

image

Rozwiązanie jest proste, trzeba podpiąć zdarzenie Click pod AppBarButton, by znalazł naszą kontrolkę (w tym wypadku TextBox), zaktualizował binding i ustawił focus na stronie głównej:

private void ApplicationBarIconButton_OnClick(object sender, EventArgs e)  
{
    var focusedElement = FocusManager.GetFocusedElement() as TextBox;

    if (focusedElement != null)
    {
         var binding = focusedElement.GetBindingExpression(TextBox.TextProperty);
         if (null != binding)
             binding.UpdateSource();
    }
    Focus();

    // do something with MyText value
}

Tylko ja się po raz kolejny na tej platformie pytam… why? Dlaczego muszę to robić sama…? I to dla każdej kontrolki, dla każdego AppBar… Dlaczego to nie jest coś out of the box?

Does great power come with great responsibility? vol. 1

Posted in Uncategorized by

… parafrazując słowa Bena Parkera, wujka Spidermana (wiem, że dla niektórych to żenada tego nie wiedzieć, lecz mimo to wyjaśniam)…

Temat wyszedł z moich refleksji o architekturze oprogramowania, więc postanowiłam zrobić z niego prezentację, którą przedstawiłam po raz pierwszy w Białymstoku na grupie .Net. Wiele wątków, które tu umieszczę pochodzi od słuchaczy, post będzie więc kumulacją naszych wspólnych przemyśleń.

O co więc chodzi z tą władzą i odpowiedzialnością? Zacznę od tego, że każdy z nasz developerów chce lub kiedyś chciał zostać architektem (ew. managerem, ale nie o tym odłamie programistów chcę teraz pisać). Jeśli nigdy nie chciałeś i nie chcesz, to podejrzewam, że jesteś na początku swej drogi i wizja ciebie jako architekta jawi ci się jako cos jeszcze zbyt nieosiągalnego.

Otóż jest taki moment w życiu programisty, w którym ktoś obdarza nas i nasze kompetencje zaufaniem. Powierza nam odpowiedzialność w postaci decyzji architektonicznej. Możemy mieć wpływ na kształt projektu, być może tylko na wybór frameworka, a jednak w efekcie uderza nad woda sodowa do głowy. Teraz, myślimy, pokażemy wszystkim jak to się robi dobrze…

Architektura?

Ale zanim o rządach, to może słów kilka o tym, czym właściwie jest architektura. Jak się pogógla, to znajdziemy tysiąc definicji i perspektyw na zjawisko. Dla jednych to fizyczne komponenty systemu – serwery, szyny, chmury, dla innych podział systemu na warstwy, dla jeszcze innych pewne niefunkcjonalne wymagania, jak bezpieczeństwo czy niezawodność.

Z jedną rzeczą wszystkie te strony zazwyczaj się zgadzają – architektura, niezależnie od obecności pilnującej jej osoby – zawsze jest. Na domiar złego, to że nie jest nadzorowana, może doprowadzić do kłopotów. Makaronowy kod to najmniejsza z konsekwencji. Architektura dotyczy takich zagadnień jak niezawodność, bezpieczeństwo czy skalowalność. Polega na nadaniu kierunku implementacji systemu i komunikowaniu tego kierunku wszystkim osobom zaangażowanym w realizację. Architektura to fundamenty, wysokopoziomowe, trudne do zmiany w późniejszych etapach decyzje. Albo … jak podsunął mi jeden ze słuchaczy z Białegostoku: decyzje, które pozwolą reszcie zespołu na łatwiejsze rozwiązywanie problemów w przyszłości.

Po co?

Po co w ogóle zajmować się architekturą? Ano po to, by popatrzeć się na system pod kilkoma kątami. A w każdym z nich chodzi o jakość. Tylko cóż to jest ta jakość? Pominę tym razem internety i powiem nieco asekurancko – to zależy. Zależy m. in. od tego, kto tej jakości wymaga. Jeśli pod uwagę weźmiemy projekt systemu, ważne okażą się takie cechy jak integralność, reużywalność i utrzymywalność. Rozważając działanie trzeba pomyśleć o dostępności, wydajności, niezawodności, skalowalności czy bezpieczeństwie. Wdrożeniowców z pewnością zaciekawi łatwość serwisowania, czy testowalność. Dla użytkowników jakość to przede wszystkim użyteczność systemu, szeroko rozumiane UX.

O czym należy pamiętać budując architekturę? Przede wszystkim o tym, że nie jest ona tworzona raz, tak jak i całe oprogramowanie. Musi być zmieniana i musi być tak budowana by zmiany w łatwy sposób umożliwiać. Po drugie należy się skupić zarówno na modelach (które są uproszczeniem rzeczywistości) jak i kodzie (by w tych chmurach nie pozostać). Po trzecie należy wszystkie te decyzje komunikować, bo model, nawet najlepszy, jeśli nie zostanie przekazany, to nie zostanie użyty. Po czwarte i ostatnie, projekt powinien koncentrować się na kluczowych decyzjach, nie da się zamodelować wszystkiego, bo wtedy model przestaje być modelem, a staje się implementacją.

Jak się ocenia architekturę?

Jest kilka metod tzw. formalnych, które pozwalają na ocenę tego, czy nasz architekt dobrze wykonał swoją robotę. Takie metody jak ATAM, SAAM czy ARID polegają z grubsza na analizie scenariuszy. Pierwszą rzeczą jaką należy zrobić jest stworzenie tych scenariuszy i nadanie im wag/punktów/priorytetów. Ten etap sam w sobie jest wartościowy dla projektu, gdyż efektem są wymagania systemu.

W SAAM oceniane jest to, czy scenariusz jest możliwy do zaimplementowania w danej architekturze systemu bez wysiłku. Jeśli tak nie jest, to pytanie brzmi ile komponentów należy zmienić by to osiągnąć i jak trudne to będzie. ATAM bazuje na atrybutach powiązanych z danym scenariuszem. Rozważa się takie aspekty jak wydajność, czy bezpieczeństwo i określa się tzw. sensibility points, czyli punkty istotne z punktu widzenia tych aspektów. ARID z grubsza polega na zabawie jak za pomocą danej architektury zrealizować dany scenariusz i czy jest on w ogóle wykonalny.

Z mojego doświadczenia wynika jednak, iż architektura oceniana jest głównie “na oko” i na dodatek subiektywnie. Istnieje zbiór dobrych praktyk, które gdy się je stosuje, pozwalają nam, z w miarę wysokim prawdopodobieństwem, założyć, że architektura powstałej aplikacji jest dobra. Niekoniecznie trzeba podążać sformalizowanym procesem, żeby to zauważyć. Najważniejsze zwykle jest zdanie interesariuszy projektu, którym jest każdy kto ma jakikolwiek związek z budowaną aplikacją – klient, PM, developer, architekt, tester, gość od platformy systemowej czy deploymentu, oficer bezpieczeństwa. Każdy z nich ma swoją perspektywę i swoje priorytety. Architektura jest dobra jeśli żadnego z nich nie uwiera.

Rola architekta

Małymi kroczkami doszliśmy do naszego architekta. Osoby, która analizuje, projektuje i decyduje. Od której oczekuje się, że pokaże kierunek implementacji i przypilnuje, by był on utrzymywany. Aby jego działania były skuteczne, architekt powinien być elastyczny i komunikatywny. Do jego obowiązków należy weryfikowanie i ocenianie implementacji pod kątem realizacji architektury, a także rozwiązywanie pojawiających się w związku z nią problemów. Dodatkowo dochodzi tu kwestia planowania przyszłych kroków implementacji i zarządzania ryzykiem.

Aby wszystkie te działania miały miejsce, a przede wszystkim by zostały zaakceptowane przez zespół, na architekta wybiera się zazwyczaj osobę z dużym doświadczeniem i wiedzą. No i stąd ta kwestia władzy – jeśli mianujemy kogoś architektem, od razu stawiamy go na piedestale. Dając mu w ręce tyle odpowiedzialności, naturalnym odruchem jest myślenie, że wiąże się z tym decyzyjność.

Z premedytacją użyłam słowa rola, a nie stanowisko. Myśl/i rozwinę w przyszłych postach, w różnych ujęciach takich jak style podejmowania decyzji, dojrzałość zespołu, czy moje własne doświadczenia związane z architektami.

Białystok .Net i Basia

Posted in Uncategorized by

Kolejny tydzień, więc czas na opis kolejnego zeszłorocznego wystąpienia. Również wschód, ale bardziej na północy. No i tym razem bardziej technicznie, bo w tematyce około .Netowej.

4 grudnia, notabene, w dniu moich imienin, wystąpiłam w Białymstoku na spotkaniu tamtejszej Grupy .Net. Ponieważ z Krakowa daleka jest droga do stolicy Podlasia, podróż zajęła mi jakieś 2 dni. Nie narzekam jednak, bo ostatnio okazało się, że bardzo lubię podróżować, zwłaszcza pociągami, gdzie mam czas spokojnie pomyśleć i popracować, tylko internetu czasem brak (tak, wiem wiem, muszę zmienić operatora Uśmiech). Obecny post także w tym środku transportu powstaje.

Oprócz mnie prezentację miał mieć także Leszek Kwaśniewski, lider warszawskiej grupy SQL Server, do niedawna trener i specjalista od baz danych. Spotkaliśmy się wtedy w pociągu w Warszawie, gdzie dość gładko wprowadził mnie w tajniki SQL Server 2014, a jednocześnie części treści swojego wystąpienia. I dobrze, bo jestem tuman jeśli chodzi o bazy danych i być może właśnie dzięki tym korkom zrozumiałam, o czym później mówił.

Dojechaliśmy na miejsce, z dworca odebrał nas Marcin Iwanowski, szef Białostockiej grupy .Net. Gdy już znaleźliśmy się w sali, gdzie miało odbyć się spotkanie, byłam pełna obaw, czy te kilka osób, które tam zastaliśmy, to całe audytorium. Na szczęście okazało się, że jestem jak zwykle panikarą. Punktualnie o godzinie zero, sala była pełna ludzi, a kolejni napływali.

Nie do końca rozumiałam dobór tematyki około sqlowej, jeśli chodzi o grupę developerów, ale powstrzymałam się od uwag. Stwierdziłam, że przecież to może być jedynie moje zdanie. No i oczywiście potem okazało się, że na widowni oprócz programistów byli także administratorzy. Leszek zrobił, nazwane przez niego twardym, wprowadzenie, abym ja mogła wejść później, znów jego nomenklatura, bardziej na miękko. Opowiadał o ficzerach nowego (lub o ile dobrze pamiętam jeszcze wtedy przyszłościowego) Sql Server 2014. Było coś o indeksach kolumnowych, cenach i…? Hmm… Najważniejsze, że wtedy rozumiałam Uśmiech

Potem przyszła kolej na mnie. Temat by mniej techniczny, gdyż opowiadałam o architekturze. O moim jej rozumieniu kiedyś i obecnie. O swoich doświadczeniach i marzeniach by architektem zostać. Ponieważ przez 10 lat pracowałam w kilku firmach i wieeeeelu zespołach, miałam okazję spojrzeć na te kwestie z różnych punktów widzenia. Po pierwsze, chciałam je więc przedstawić, ale po drugie i najważniejsze, dowiedzieć się, co na ten temat myślą inni.

Grupa, choć na początku obawiałam się, że nierozruszana, okazała się bardzo responsywna. Albo temat, albo moje kontrowersyjne tezy, wywołały bardzo ciekawą dyskusję, która ciągnęła się nawet po zakończeniu prezentacji, już przy piwie i kanapkach. Dostałam nawet feedback, że dawno tak nikt ich nie zaktywizował. No i najlepsze – pamiętali o moich imieninach <3. Dostałam nawet prezent Uśmiech.

Afterparty  było dość grzeczne i skutecznie trzymało się tematów branżowych. Nie żebym była zaskoczona, skoro odbywało się w pokoju obok Uśmiech. Omawialiśmy oprócz architektury, o kwestiach związanych z zawodem programisty, edukacją w IT oraz kolejnymi wystąpieniami. Nadszedł jednak czas, kiedy ja i moi gospodarze zdecydowaliśmy się wyjść, głównie po to, by zdążyć posilić się czymś smaczniejszym niż kanapki i mocniejszym niż piwo.

Joanna i Procent zabrali mnie do jakiejś knajpy (było ciemno i daleko od domu, więc nawet po groźbą rozstrzelania, nie trafiłabym tam po raz drugi), w której zjedliśmy pyszne podpłomyki, wypiliśmy śliwkowe piwo przerywane wściekłymi psami i porozmawialiśmy na wiele interesujących tematów. Wieczór był długi i ciągnął się jeszcze w zaciszu domowym, a rano uwieńczony został dodatkowo leniwym śniadaniem “na mieście” Uśmiech, po którym szczęśliwie wróciłam do domu. Procentom dziękuję za super gościnę!

ABC aplikacji mobilnych

Posted in Uncategorized by

Jak już ostatnio pisałam, będąc w Rzeszowie, opowiadałam o tworzeniu aplikacji mobilnych. Skupiłam się głównie na synchronizacji danych, ale wspomniałam również o kilku innych cechach, które odróżniają je od np. webowych, czy desktopowych. Tematyka może być niezbyt odkrywcza dla kogoś, kto pracuje z aplikacjami mobilnymi, ale gdy ja po raz pierwszy siadłam do komputera, by zostać developerem Windows Phone, zupełnie nie wiedziałam z czym to się je. Myślałam, że zwyczajnie siądę do Visual Studio, otworzę projekt stworzony w specyficznym szablonie i… zacznę programować.

Okazało się, że to nie takie proste, nie tylko dlatego, że zanim cokolwiek dało się zrobić musiałam zainstalować tysiące rzeczy, ale również ze względu na fakt, iż nie jest to zwykła aplikacja warstwowa. Więc jaka? Z grubsza aplikacje mobilne można podzielić na dwa rodzaje – natywne i webowe.

Aplikacja webowa, czy też responsive desing, to tak naprawdę strona internetowa zaprojektowana dla mniejszego ekranu. Aplikacja natywna z kolei, to taka, która jest ściągana i instalowana na urządzeniu. Którą wybrać i kiedy używać? Jak zwykle – to zależy… Wybrałam kilka aspektów, które przedstawiłam podczas spotkania, ale oczywiście jest ich o wiele więcej.

Wieloplatformowość

Jeśli planujemy działanie naszej aplikacji na wielu platformach (albo choćby na dwóch), to mniejszego nakładu pracy będzie wymagało stworzenie wersji webowej. Dzisiaj jedynie niewielka ilość działa tylko na jednym systemie. Głównie z uwagi na to, by nie skazywać użytkowników na  kupno odpowiedniego sprzętu, albo nie skazywać nas na klęskę rynkową, bo użytkownicy raczej nie kupią odpowiednich telefonów tylko dla naszej aplikacji. Poza tym dostęp do funkcjonalności z różnych źródeł może być cechą bardzo pożądaną ze względu na UX. W przypadku aplikacji natywnych, każda platforma to tak naprawdę odrębne środowisko i wymagać będzie adekwatnych umiejętności developerskim. To może oznaczać, że będziemy potrzebowali wiedzy na temat każdej z platform i zapewne również różnych ludzi, którzy tę wiedzę posiadają.

Wykorzystywanie funkcji smartfonów

Czy twoja aplikacja będzie używać funkcjonalności specyficznych dla urządzenia? Będzie dzwonić, wysyłać smsy, robić zdjęcia? Chociaż aplikacje webowe rozwijają się w kierunku wykorzystania coraz większej ilości funkcjonalności telefonów wciąż, jeśli bardzo chcesz na nich polegać – wybierz aplikacje natywną.

Personalizacja

Jedną z największych zalet aplikacji mobilnych jest możliwość użycia personalizacji urządzenia przy jak najmniejszych ograniczeniach. Ponieważ aplikacje natywne są ściśle związane z urządzeniem, pozwalają na lepsze wykorzystanie ich możliwości.

Praca offline

Jasne jest, że jeśli mamy mieć możliwość pracy offline, to nie ma wyboru – należy zdecydować się na aplikację natywną. Ale po co w ogóle pracować bez sieci? Czy dzisiaj w ogóle istnieje taka potrzeba? No cóż, pewnie są takie miejsca na świecie, gdzie odpowiedź jest negatywna, ale gdy myślę o moich niedawnych podróżach z Krakowa do Warszawy, kiedy to przez jakieś 60-80% czasu nie miałam zasięgu, to niestety muszę przyznać, że tak.

Więc kiedy potrzebujemy takiej formy pracy? Niestety jeszcze przez jakiś czas nie tylko w lesie czy w samolocie. Oczywiście nikt nie wyobraża sobie “pracy” z facebookiem w trybie offline, ale jeśli myślimy o aplikacjach, do których wprowadzane są dane (np. Evernote), to uniemożliwianie pracy użytkownikowi, bo jest on odcięty od sieci, nie wydaje się sensowne. Miejmy nadzieję, że to się niedługo zmieni, wi-fi będzie praktycznie wszędzie, a tam gdzie jej nie zaznamy, poratuje nas XG/LTE czy jakiś następca. Ale póki co, jeśli chcemy pracować z przesyłem dużej ilości danych, to wielu z nas wybrałoby opcję, by działał jedynie gdy mamy internet.

Czego więc potrzebuje aplikacja działająca offline? Przede wszystkim lokalnej bazy danych. Bazy która najczęściej jest spersonalizowana – zawiera jedynie dane dla konkretnego użytkownika, więc nie jest to kopia bazy globalnej.

offlineapp

A teraz najlepsze – siedzimy sobie w lesie, pracujemy nad naszym zbiorem danych i wszystko jest fajnie dopóki… jesteśmy offline. Bo jeśli chcemy z tych danych skorzystać na innym urządzeniu, to potrzebna będzie synchronizacja.

Jak ona się odbywa? Po pierwsze nasza aplikacja mobilna pobiera dane, których brakuje w stosunku do tego co jest w globalnej bazie danych. Można to zrobić np. używając timestampów. Po drugie do bazy globalnej należy wysłać lokalne zmiany wprowadzone na urządzeniu. W najprostszym przypadku rozpatrywanymi zmianami są utworzenie, usunięcie i zmiana stanu obiektów.

I tu pojawić się mogą konflikty. Na przykład skąd wiadomo które dane mają być zaakceptowane jako finalne? Te z serwera, czy lokalne? Można odpowiedzieć, że te które są nowsze, ale co jeśli zmiany w tym samym obiekcie zostały wprowadzone równolegle, na dwóch różnych urządzeniach? Które powinny zostać uznane za ostateczne, skoro zostały wprowadzone na podstawie stanu bazy globalnej?

W przypadku dodawania nowych obiektów częstą praktyką jest użycie lokalnych identyfikatorów na urządzeniach mobilnych. W trakcie synchronizacji, obiekty takie są rozpoznawane jako nowe, dodane do globalnej bazy danych, gdzie nadawane jest im globalne id. I tu pojawia się kolejny aspekt, który powinien być obsłużony w trakcie synchronizacji, czyli relacje między obiektami. Jeśli np. dodajemy nowy obiekt i obiekt z nim powiązany, to skąd wiadomo na którym id bazuje ta relacja? I co się stanie gdy połączymy nowy obiekt z już istniejącym? Jak serwer czy nawet nasza logika sobie z tym poradzi?

Aktualizacje

Aktualizacje są zawsze bardziej bolesne w przypadku aplikacji natywnych, dla których należy je wprowadzić na wszystkich platformach. Dodając do tego kwestie bazy danych, dochodzi tutaj wzięcie pod uwagę jej aktualizacji. Każda nowa wersja oprogramowania może skutkować zmianami w schemacie danych i potrzebą dostosowania lokalnych baz do globalnej. Jeśli więc planujesz częste update’y, lepiej to robić w responsive design, bo wiąże się to ze zmianą aplikacji i bazy tylko w jednym miejscu.

Podsumowując – łatwiej jest zbudować aplikację webową, natomiast jeśli chcemy stworzyć coś poważniejszego, nie obejdzie się bez aplikacji natywnych.

Rzeszów, Karotki i aplikacje mobilne

Posted in Uncategorized by

Jak już wcześniej wspomniałam 18. października odbyło się 3. spotkanie rzeszowskich Karotek. Tematem wiodącym miały być aplikacje mobilne i kwestie z tym związane, co w tym konkretnym przypadku sprowadziło się do dwóch aspektów: marketingu mobilnego i architektury. Ale to za chwilę…

Tamten piątek był dla mnie bardzo trudny. Za sobą miałam intensywny dzień, w nocy prawie nie spałam, a w perspektywie pozostawała podróż do Rzeszowa, stres prezentacji i kolejny długi wieczór. Każdy kto mnie zna, wie, że byłam o krok od znalezienia mniej lub bardziej wiarygodnej wymówki i pozostania cały dzień w łóżku by odespać wszystko co mnie już spotkało i co jeszcze miało mnie czekać. A jednak, zebrałam się i po południu zawitałam do stolicy województwa podkarpackiego.

Na szczęście spotkałam tam Olgę, organizatorkę GGC w Rzeszowie, która swoim entuzjazmem potrafi zarazić nawet taką marudę jak ja. Zorganizowała wszystko tak, iż mimo zmęczenia wykrzesałam nie tylko trochę, ale nawet całkiem sporo energii.

Pierwsze prezentację przeprowadziła Monika Mikowska – oczywiście w szpilkach z gigantycznym obcasem Uśmiech Monika ma niesamowitą wiedzę na temat marketingu mobilnego. Dowiedziałam się o wielu, mniej lub bardziej spełniających swoją funkcję, aplikacjach dostępnych w na różnych platformach. Jedna z nich (wg prelegentki jedna z tych mniej sensownych) mi osobiście bardzo się spodobała. Po raz kolejny przekonałam się jak seks dobrze się sprzedaje. Niestety nie ma jej na WP…

Moje wystąpienie miało dotyczyć budowy aplikacji mobilnych. Miałam pewien kłopot związany ze stopniem techniczności. Nie znałam backgroundu audytorium i nie wiedziałam na ile mogę poszaleć i jak nisko zejść. Przedyskutowałam to wcześniej z Olgą i postanowiłyśmy, że przedstawię słuchaczom szersze kulisy pracy programistycznej.

W efekcie zdecydowałam się na opis architektury aplikacji mobilnych. Skupiłam się na tych działających w trybie offline, bo responsive design z tej perspektywy sprowadza się do aplikacji webowej tyle, że na telefonie/tablecie. Aplikacje, które mogą działać gdy nie ma internetu, wprowadzają za to pewien ciekawy aspekt – synchronizację danych.

I o tym właśnie opowiadałam. Wciąż nie byłam pewna jaki poziom szczegółowości zapewni zrozumienie zarówno tego co ja mowie jak i złożoności samego tematu. Postanowiłam skupić się na nakreśleniu kilku kwestii, jakie należy rozważyć przy projektowaniu synchronizacji danych, w tym na obsłudze konfliktów. Opisałam jak się przechowuje dane w relacyjnej bazie danych i okrzyknięta zostałam ID girl. Podobno mówiłam zrozumiale, więc uważam to za swój wielki sukces Uśmiech Więcej o samej zawartości merytorycznej opiszę (jak obiecałam) w osobnym poście.

Sama organizacja wydarzenia miała dość kameralną atmosferę. Pochodzę z okolic Rzeszowa i miło było poczuć podkarpacką atmosferę. Żeby tego było mało, uraczeni zostaliśmy pysznym ciastem marchewkowym.

Po naszych prelekcjach nadszedł czas na postintelektualne pifffko. Miałam okazję zobaczyć piękny rzeszowski rynek i zjeść pyszny vyprazany syr (wybaczcie mnie puryści językowo ortograficzni). Monika co prawda miała lekki kłopot przy chodzeniu po kocich łbach, ale dała radę.

Wspomniałam, że dzień był ciężki dla mnie z powodu niewyspania. A ponieważ sen (a zwłaszcza jego brak) to dla mnie kwestia może nie życiowa, ale wpływająca na samopoczucie, poważnie obawiałam się o swój stan dnia następnego. Szczególnie, że znów położyłam się późno. Na szczęście Olga i jej współlokatorka okazały się na tyle gościnne i wyrozumiałe, by nie budzić mnie do 11. Naładowałam akumulatory i następnego dnia z humorem wróciłam do domu. Dzięki dziewczyny!

Żółta kaczka i efekt terapeutyczny

Posted in Uncategorized by

Zbierałam się z założeniem tego bloga już … pewien czas.  Tak długi, że wstyd się przyznać. Właściwie miałam innego wcześniej, ale częstotliwość pojawiania się na nim wpisów była tak mała, że szkoda w ogóle o moim wkładzie wspominać. Tym razem, postanowiłam, będzie inaczej.

Punktem zwrotnym w tej kwestii był moment, gdy zmieniłam pracę, by zostać kierownikiem działu oprogramowania. Teraz, pomyślałam sobie, będę mieć tysiące tematów do opisywania: budowanie zespołu, decyzje architektoniczne, konkretne techniczne rozwiązania, radzenie sobie z konfliktami, które się najpewniej pojawią, rozwój kompetencji programistów… a to tylko kilka, które mi się pojawiły w tamtym momencie.

No ale ideały ideałami, a życie życiem 🙂 Tematy oczywiście się pojawiały i to wszelakiej maści, ale zawsze znajdzie się jakaś wymówka, by się za robotę nie zabrać. W tym roku miałam przecież jeszcze zacząć biegać, zdać kilka egzaminów M$, wystąpić na kilku konferencjach, czy przeczytać stos mądrych książek. Tym którzy mnie znają wiadomo co z tego wyszło, a tym którzy tej wiedzy nie mają łatwo się pewnie domyślić.

Temat na poważnie poruszyłam przy okazji rozmowy z Gosią. Opowiedziałam jej o moim głodzie pisania, a także o innych niespełnionych postanowieniach noworocznych :). Pożaliłam się, iż mimo moich doświadczeń, nie mam pomysłów na posty. Ku mojemu zdziwieniu, dostałam prostą radę, by napisać o tym co się u mnie aktualnie dzieje. Na przykład o moich wystąpieniach prelegenckich. Wtedy przyszło mi do głowy, że dobrym tematem będą nie tylko same eventy, ale także ich treść merytoryczna. Na koniec doszłyśmy do wniosku, że mogę nawet opisać obecnie trwającą rozmowę, co tez niniejszym czynię.

Gosia miała problem jakby z drugiej strony. Wpisy na blogu pojawiają się u niej dość regularnie, zastanawiała się jednak nad tematami wystąpień. Tutaj ja wkroczyłam do akcji, stwierdzając, że temat można zrobić z czegokolwiek (bo przecież wpisu na bloga to nie :)), ale najlepiej z tego, nad czym się aktualnie pracuje, zarówno technicznie jak i procesowo.

W efekcie obydwie spełniłyśmy dla siebie rolę żółtej kaczki, bo zwyczajnie potrzebowałyśmy się wygadać. No i dodatkowo ruszyć choć trochę z tematami, zmotywować się. Jak na kozetce u terapeuty :). Na dodatek każda z nas miała świetne rady dla drugiej, przy kompletnej blokadzie ze swojej strony. Mimo, iż problemy bardzo od siebie nie odbiegały.

Gosia szybko ogarnęła temat, mi natomiast zajęło to trochę czasu i striggerowane zostało groźbą publicznego linczu z jej strony w razie gdyby mój pierwszy post się nie pojawił… do końca tygodnia. Pozostała więc do spełnienia moja część umowy. Założenie bloga okazało się dziecinnie proste i niezbyt czasochłonne, mimo to chwilę leżał odłogiem. Aż do teraz…

No więc, jak commitment, to commitment. Idąc za radą, zobowiązuję się publicznie do opisu następujących wydarzeń (i zawartości merytorycznych):

Na następny rok mam póki co zaplanowane 4 wystąpienia:

  • Spotkanie Warszawskiej Grupy .Net (16.01.2014)
  • Women in Technology we Wrocławiu (28.01.2014)
  • Spotkanie Wrocławskiej Grupy .Net (18.03.2014)
  • ??? konferencja w Łodzi (12.04.2014)

Lista się, mam nadzieję, powiększy, więc we właściwym czasie pojawią się odpowiednie wpisy.

Jeśli drogi czytelniku dotarłeś aż tutaj, to dziękuję za poświęcony czas – na przyszłość postaram się o krótsze teksty.