Monthly Archives: February 2014

Windows Phone w stolicy

Posted in Uncategorized by

Pewnie nie wszyscy wiedzą, ale od kilku miesięcy zajmuję się programowaniem w Windows Phone. A ponieważ najlepsze tematy na sesje powstają w pracy, postanowiłam co nieco o tym opowiedzieć, gdy umawiałam się na swoją pierwszą poważną sesję na grupie .net. Temat jednak wtedy nie siadł, architektura była bardziej pociągająca, postanowiłam więc ruszyć z nim w tournee w inne rejony.

I tak 16. stycznia tego roku pojawiłam się w końcu jako prelegent na 71. spotkaniu WG.NET. W końcu, bo Michał, szef grupy, namawiał mnie na wystąpienie już… 6 lat temu. Ale, jak to mówią, co się odwlecze, to nie uciecze, zawitałam więc w końcu do stolicy.

Osobiście bardzo podobał mi się support, zrobiony przez Sebastian Solnicę, który opisywał różne czary, jakie można zrobić przy debuggowaniu z pomocą Visual Studio. O większości nie miałam bladego pojęcia, a ponieważ lubię się uczyć nowych rzeczy, jestem Sebastianowi bardzo wdzięczna. Dodatkowo niezmiernie przypadły mi do gustu jego dowcipy. Nie miałam więc nic przeciwko temu by snack rozciągnąć do… 40 minut, bo świetnie bawiłam się przy tej prezentacji. Oczywiście cały ten czas zjadał mnie stres, a dzięki temu chwilę mojego wystąpienia mogłam nieco odwlec. Wreszcie jednak nadeszła godzina zero… wyszłam i  zaczęłam mówić.

Prezentacja

Moja prelekcja nie miało być monologiem eksperta, lecz garścią informacji o tym jak zacząć budować aplikacje na WP i na co zwrócić uwagę. Nie chciałam nawet nikogo przekonywać do programowania mobilnego ani pracy na tej platformie. Miałam natomiast meta cel – by zachęcić innych do występowania, nawet jeśli w danym temacie nie są alfą i omegą.  Dużo może dać samo przygotowanie prezentacji. Dla mnie największym wyzwaniem było zrobienie aplikacji od zera, gdyż w pracy zastałam ją w pewnym sensie gotową. Siedziałam nad tym cały (piękny Uśmiech) weekend.

Plan początkowo miałam taki, by taką prostą appkę zbudować na oczach widowni. To by dopiero mi dodało parę punktów do zaje…fajności. Wiadomo jednak jak to jest z planami – aplikacja się rozrosła i tworzenie jej w real time byłoby niczym innym, jak strzałem w kolano. Zdecydowałam się więc na pokazywanie kodu i jego różnych aspektów.

Agenda wyglądała mniej więcej tak:

  • Konfiguracja środowiska deweloperskiego
  • Uruchamianie i debuggowanie
  • Jak budować GUI
  • Zastosowanie MVVM
  • Testowanie
  • Praca z bazą danych
  • Kilka niespodzianek programistycznych

Gdy już zaczęłam, czułam się bardzo dobrze i swobodnie. Pewnie dlatego, że audytorium było bardzo przyjazne, choć niestety dla mnie już nieco zaznajomione z WP. Poczułam lekki pomruk zdziwienia i rozczarowania, gdy przyznałam, że nie jestem ekspertem i pokażę podstawy. Mimo to dostałam wiele pytań w trakcie, a także po i nawet umiałam na niektóre opowiedzieć (o czym później). Przede wszystkim zdałam sobie sprawę jak jeszcze niewiele wiem i jak dużo pracy przede mną.

Po wszystkim, jak to jest w zwyczaju, postanowiliśmy się wybrać na piffko. Szkoda, że jedynie w znanym mi gronie Kuby, Marcina, Karola i Sebastiana (chłopaki załóżcie blogi, będziecie się świecić na niebiesko Uśmiech). Liczyłam po cichu, że poznam kogoś nowego, ale mimo to świetnie się bawiłam, a stres prezentacyjny powoli, za to skutecznie ze mnie zszedł.

Feedback

Po pewnym czasie poprosiłam osoby obecne wtedy na sali o feedback, a o tym co m.in. było tego konsekwencją jeszcze kiedyś napiszę. Teraz przedstawię czego się dowiedziałam, a być może to spowoduje, że wezmę sobie te informacje do serca. Ponieważ ja zawsze wszystko wiem, najbardziej druzgocący był dla mnie fakt, iż można było mnie czymś zaskoczyć, że ludzie mają uwagi, o których nie miałam pojęcia.

Plusy

Nie będę robić kanapki z g…, w końcu to mój blog i moja informacja zwrotna. Powiem więc najpierw o tym co było fajne, a potem przedstawię obszary do poprawy. Po pierwsze miło było się dowiedzieć, że byłam pierwszą dziewczyną-prelegentką występująca na wg.net. Inną sprawą na plus było to, że odbiór prezentacji był dość pozytywny. To było zresztą widać, gdy po prelekcji ludzie podchodzili do mnie i pytali o rady. Dostałam też kilka maili w związku z tematyką.

What’s the point?

Jak to często u mnie bywa, dużo mówiłam, ale brakowało jasnego celu, zdania czy tezy, wokół których obracałaby się prezentacja. Męłłam ozorem, ale nie wynikał z tego żaden wniosek. Choćby taki czy fajnie czy niefajnie programuje się w WP. W pewnym sensie miałam nadzieję, że moim clu będzie to, że na platformie programuje się… śmiesznie i dość niedeterministycznie. Nawet udało mi się to pokazać – publicznie wywaliło mi się debuggowanie, internet, a nawet Visual Studio, a chciałam pokazać jedynie jak wolno uruchamia się emulator. Ale i tu pojawiły się wątpliwości u odbiorców – wyszło trochę nieprofesjonalnie.

Q&A

Inne informacje dotyczyły tego, że pozwalałam na pytania w trakcie prezentacji, a nie czekam z tym na koniec. To podobno dość rozpraszało odbiór. Trochę mnie ta uwaga zasmuciła, bo kontakt z widownią jest dla mnie kwestią priorytetową, a bez pytań się tego nie osiągnie. Najgorsze, że momentami wydawało się, iż nie znam odpowiedzi, a próbuję jednak ją wyprodukować zamiast przyznać, że czegoś nie wiem. Z drugiej strony sama zadawałam chyba za mało pytań, co tylko smutek mój spotęgowało.

Inne dobra…

Z innych spraw – widać było, że się stresuję, siedziałam, co minimalizowało dynamikę (choć to trudno będzie przeskoczyć, gdy pokazuje się kod) i za dużo robiłam osobistych odniesień do znajomych z sali. Dodatkowo dostałam dwie skrajnie różne uwagi – pokazywałam za mało i za dużo kodu, więc w tej kwestii muszę zdać się na własny judgement call.

Podsumowując, wystąpienie na wg.net było dla mnie bardzo przyjemne i wygląda na to, iż również dla słuchających mnie osób. Mam więc nadzieję, że jeszcze dostanę zaproszenie do Warszawy Uśmiech

Does great power… vol.2

Posted in Uncategorized by

Kontynuując i uogólniając nieco motyw architektury, a wchodząc głębiej w temat władzy, chciałam podzielić się przemyśleniami dotyczącymi szeroko pojmowanego zagadnienia podejmowania decyzji. Wątpliwości, również te dotyczące architektury, rozstrzygane są zazwyczaj przez osobę uznawaną za najbardziej kompetentną, eksperta w danej dziedzinie, lub wspólnie na drodze dyskusji w zespole. Architekt będzie więc taką właśnie postacią, wydającą postanowienia na konkretnym polu – architektury Uśmiech

W zależności od tego w jakim trybie się to dzieje, rozróżniane są pewne style podejmowania decyzji obowiązujące w danej firmie, zespole, czy branży. W dalszej części przedstawię jedną z takich klasyfikacji, a następnie spróbuję przyporządkować je do konkretnych rodzajów firm – od korporacji, po startup.

Style podejmowania decyzji

Jeśli pogooglujemy tytuł tego akapitu, ukaże się nam cała lista sposobów dojścia do kompromisów. Istnieje oczywiście wiele podziałów, czy systemów klasyfikacji, ja natomiast chciałam zwrócić uwagę na następujące cztery style:

  • Autorytatywny
  • Autorytatywny z konsultacją
  • Demokratyczny
  • Wspólne podejmowanie decyzji

Wbrew pozorom nie jest to lista od opcji najgorszej po najlepszą, gdyż wszystkie mają rację bytu w konkretnych sytuacjach. Zanim jednak zaczniemy oceniać, dodam parę wyjaśniających słów o każdej.

Autorytatywny

Autorytatywny styl to taki, w którym jedna osoba, która (przynajmniej w teorii) wie wszystko najlepiej, podejmuje ostateczne decyzje. Może to być ktoś najbardziej doświadczony, naturalnie wyłoniony lider, lub po prostu szef zespołu, firmy, czy projektu.

Niekoniecznie jest nim jakiś trzęsący wszystkim Krzysztof Jarzyna ze Szczecina, ale zwyczajnie ktoś wyznaczony do nadawania sprawom kierunku, od kogo oczekuje się wiedzy, odpowiedzialności, i kto dostaje za efekty swoich wyborów odpowiednią gratyfikację finansową lub ochrzanową. Sytuacja taka jest częsta, gdy na zespól składają się niedoświadczone młokosy, które albo zostały postawione w roli słuchaczy spijających mądrości z ust guru, albo nawet same oczekują, że ktoś nimi pokieruje i powie jak sprawy mają być robione właściwie.

Autorytatywny z konsultacją

Sposób podobny do poprzedniego  – nadal mamy tu jedną osobę, ale za to na tyle dojrzałą, by uznawała również zdanie innych. Konsultacje konsultacjami, ale wciąż jest pewnego rodzaju szef, który automatycznie staje się autorem i bierze odpowiedzialność za to co wyprodukował zespół.

Wszyscy wiemy, że sytuacja taka przyjmuje różne formy – od tego, że zasięganie rad jest udawane, po jedynie podpis pod wysiłkami teamu. Opcja najlepsza to oczywiście coś pośrodku. Choć wątpliwości budzi sprawa, gdy za zasługi nagrodę dostaje decydent, to jednak wiele zespołów taki system akceptuje ze względu na kary w razie braku sukcesów.

Wydaje mi się, że jest to najczęściej funkcjonujący model w firmach. W końcu to właśnie kierownikowi czy ekspertowi płaci się za podejmowanie decyzji i to on powinien ponosić ich konsekwencje. Styl ten to parafraza zdania, które często słyszę gdy rozmawiam o kierowaniu zespołem: “Jasne, że trzeba dyskutować, ale w końcu ktoś MUSI podjąć decyzję!”. Członkowie zespołu często zresztą godzą się na taki układ, lub jeśli nie – startują w szranki o odpowiedni stołek. Po co? Otóż po to, by samemu stanąć w roli autorytetu. Styl ten występuje więc, gdy zespól jest dojrzalszy, składa się z osób o pewnym już doświadczeniu i wiedzy, ale z funkcjonującym szefem-decydentem.

Demokracja

Demokracja jak to demokracja – polega na tym, że wygrywa decyzja większości, i niestety, gdyż to ma do siebie ten system, powoduje niejednokrotnie niezadowolenie tej części, która ma inne zdanie. Osobiście nie spotkałam się z czystą implementacją takiego typu dyskusji – zazwyczaj oczywiście brane jest pod uwagę to co mówi głos ludu, ale decyzja podejmowana jest znów przez konkretną, specjalnie do tego wyznaczoną osobę. Nie widziałam i nie brałam udziału w wymianie zdań, która miała w swoich zasadach zapis: “teraz robimy głosowanie, potem zliczamy karteczki, a gdy się rozejdziemy, to robimy tak jak zagłosowała większość, tzn. przynajmniej 50% + jeden głos”.

W mojej skromnej opinii ta opcja jest najgorsza ze wszystkich czterech. Zazwyczaj jeśli decyzję podejmuje jakiś, nawet nielubiany, szef, to ludzie to łatwiej ją przyjmują niż wynik głosowania. Mówiąc ludzie mam tu na myśli członków opozycji. Pewnie dzieje się tak z tego względu na fakt, iż glosowanie wprowadza na pewnym poziomie tajność. Decyzja traci jedną twarz, pojawia się za to interfejs grupy. Trudniej jest kogoś winić i z kimś się spierać.

Wspólne podejmowanie decyzji

Brzmi jak utopia, co? No cóż… pewnie dla niektórych nią jest. Ja miałam niewątpliwą przyjemność uczestniczyć w takich właśnie polemikach. Model w skrócie polega na tym, że zespół dyskutuje, przekonuje, dyskutuje, przekonuje, a na końcu wspólnie się na coś zgadza.

Wygląda pięknie, ale jest dość trudne we wdrożeniu, i to z kilku względów. Po pierwsze, gdy wchodzimy na tematy “wiary”, których w świecie IT jest całe mnóstwo, może być ciężko zatrzymać rozhulane w kłótni towarzystwo. No i kto niby ma to zrobić? Uśmiech. Po drugie, jeśli mamy bandę indywidualistów, o których również u nas nietrudno, to każdy będzie miał tendencję do ciągnięcia w swoją stronę. Po trzecie jeśli członkowie grupy nie do końca czują, że to na co się zdecydują, ma być dobre nie dla nich z osobna lecz dla projektu, jego celu lub zespołu jako całości, rozmowa może dotyczyć prywatnych interesów.

Jednak gra jest warta świeczki – produkt w postaci decyzji zespołu, gdzie każdy z osobna rozumie ją w pełni i wie dlaczego jest taka a nie inna, to filar, na którym można zbudować dosłownie wszystko. Zabrzmi jak banał, ale nie ma lepszego sposobu na zbudowanie motywacji w człowieku niż zaangażowanie go w realizację, zaczynając oczywiście od jego wpływu na decyzje. Do tego jednak potrzebny jest wysoki poziom świadomości i rozwoju członków zespołu. Każdy powinien zdawać sobie sprawę z tego, że jego zdanie nie tylko jest ważne, ale wręcz niezbędne. W takiej ekipie potakiwacze i bierni słuchacze funkcjonować mogą, ale marnują daną im okazję na dołożenie swojego klocuszka w procesie.

Decyzje w firmach

Można pomyśleć, że jedynym słusznym modelem jest wspólne podejmowanie decyzji, autorytaryzm nie ma w ogóle racji bytu, a demokracja jest ewentualnie dopuszczalna. Otóż… (tu użyję mojego najmniej ulubionego sformułowania) TO ZALEŻY Uśmiech Na przykład zestawiając różne firmy pod względem wielkości czy struktury, można zaobserwować zależności dotyczące styli podejmowania decyzji.

Korporacja

Jeśli miałabym opowiedzieć się za jednym stylem, to stwierdziłabym, że w korporacjach dominują decyzje autorytatywne. Choć firmy te same często twierdzą, że w proces wplatana jest konsultacja, czy to z członkami zespołu, czy z ekspertami dziedzinowymi, to jednak śmiem twierdzić, że udaje się to jedynie czasami. A dokładnie wtedy, gdy sprawa nie dotyczy kwestii na tyle ważnych, by góra musiała się nimi trudzić. W takim wypadku pozwala się je rozstrzygać na niższych poziomach.

Mała rodzinna firma

Wydawałoby się, że nie ma nic bardziej różnego od korporacji, niż mała rodzinna firma. A jednak … jeśli jest w niej jeden Wielki Informatyk (jak Wielki Elektronik z Pana Kleksa) pod postacią CTO, nadwornego architekta, czy nawet CEO, to decyzje podejmuje właśnie on. Jeśli firmę tworzą specjaliści o porównywalnych umiejętnościach i doświadczeniu to jest szansa na większy głos tych ludzi.

Średnia firma

Jeśli mała firma się rozwinie, to staje się czasami średnią. Wraz ze wzrostem liczby osób, pojawia się jakaś struktura, czasami nawet kilkupoziomowa. Decyzje podejmowane są przez szefa konkretnej jednostki. Firmowe – przez prezesa, czy zarząd, przez co są zazwyczaj autorytatywne, natomiast działowe/zespołowe – przez kierownika/dyrektora. To, czy te ostatnie włączają konsultacje, w dużej mierze zależy od tych konkretnych managerów. Pojawia się teraz moment na wrzucenie do zarządzania opcji demokracji lub nawet wspólnego podejmowania decyzji.

Startup

Startup w pewnym sensie przypomina małą firmę, lecz rozdzieliłam je z premedytacją. Chciałam podkreślić, że tutaj nacisk położony jest na innowację i rozwój, a co za tym idzie istnieje większe przyzwolenie na swobodę. Dzięki temu powstaje sporo miejsca na demokrację, czy nawet na autonomiczne wypracowanie rozwiązań w zespole. Choć początkowo przypomina to chaos, i można mieć wrażenie, że żadne decyzje nie są podejmowane, to w skutecznych startupach jest to jedynie faza wypracowująca zespoły wysokiej skuteczności.

Powyższe prawdy to oczywiście uogólnienia (których z reguły nie cierpię), sformułowane jedynie na podstawie mojego doświadczenia (i doświadczeń innych ludzi, których znam). Z pewnością są korporacje, gdzie zdarza się fajna polityka lub szef, który bierze zdanie zespołu pod uwagę, a nawet pozwala na ich własne decyzje. Pewnie są mniejsze firmy, które gdy dochodzi do rozstrzygania sporów, zachowują się bardziej formalnie niż niejedna korporacja.

Temat będę kontynuować… W kolejnym odcinku opowiem historię życia w ujęciu architektoniczno-decyzyjnym.

Święta, Święta i Wrocław

Posted in Uncategorized by

Oczywiście trochę (alb już nawet bardzo) późno, ale nie wcale…, piszę o Świątecznym spotkaniu 3 wrocławskich grup: Women in Technology, Wrocławska Grupa.Net, Polish SQL Server User Group. Świątecznym, bo bożonarodzeniowym, choć wiem, że za pasem wiosna i Wielkanoc Uśmiech

Aby uczestniczyć w imprezie, porzuciłam na 2 dni Kraków i podobno imprezę wszech czasów, co wywołało w moim wnętrzu istną falę wyrzutów sumienia. Jednak ostatecznie, głównie z uwagi na to, iż postanowiłam częściej wychodzić ze strefy komfortu, a dodatkowo wolę bardziej kameralne imprezy (hmm… chyba sprzeczność mała właśnie mi wyszła), 17 grudnia 2013 zawitałam we Wrocławiu.

Z dworca odebrała mnie Gosia, która zasłynęła już jako osoba mająca niebagatelny wpływ na moje życie. Komisyjnie postanowiłyśmy odpuścić sobie spotkanie Wroc.Net, które to mimo (albo z powodu) późniejszej imprezy, postanowiło się tego dnia organizować, i wybrałyśmy się na “papierocha, pogaduchy i strojenie głupich min” przy pysznych hamburgerach. Mniam Szeroki uśmiech Chwilę przed czasem, dotarłyśmy do Bohemy, gdzie miało się odbyć spotkanie. Na miejscu było już kilka osób, których w miarę upływu czasu, sukcesywnie przybywało.

Ogrom kameralności mnie nieco przeraził, bo choć mieściliśmy się przy dwóch stolikach, to nie wiem naprawdę w jaki sposób. Poznałam wiele nowych osób, ale nie jestem pewna czy ktokolwiek z tego tłumu pamięta mnie. Chociaż, z pewnością są takie osoby. W końcu efektem mojej bytności była iście wampirza sweet focia Uśmiech oraz kolejna okazja dla mojego wymądrzania się – tym razem na Wroc.Net w marcu. Poruszyliśmy wiele tematów, od C#, przez pracę w IT, rodzinne sprawy, przeczytane książki, po alkohol, którym się raczyliśmy.

Gościła mnie oczywiście Gosia, do której dotarłyśmy szczęśliwie i nie tak późno, gdyż następnego dnia czekał mnie powrót do Krakowa. Znów się nie wyspałam w nocy, dopiero następnego dnia, niedługo się przyzwyczaję. Bo podobno, co nas nie zabije, to nas wzmocni… chyba, że nas zabije Uśmiech

Dlaczego w ogóle wspominam o tym evencie? W sumie poza tym, że spotkanie skupiło ludzi z IT, impreza sama w sobie była mało techniczna. Piszę, bo uważam, że to fajna inicjatywa, okazja do poznania, co prawda ludzi z branży, za to od innej strony, tej bardziej ludzkiej. Choć jak wiadomo (i jak mówi mi kilkuletnie doświadczenie) ciężko wykrzewić z bandy informatyków tematy pracowe.

Nie wrzucam oczywiście żadnego innowacyjnego tematu, w Krakowie również mamy spotkania technologiczne, i imprezy. Jednak często robione są w formie ‘piwo po’ na zakończenie spotkań grupowych i jeśli nie ochrzczone zostaną mianem biby wszech czasów, niewiele osób rezerwuje sobie ten dodatkowy czas. A nawet jeśli, to chce go spędzić na omawianiu właśnie poruszanych tematów.

Piszę po to by namówić nas, programistów, administratorów, testerów i reszty, na wyjście na piwo i rozmowy u dupie Maryni. Na spotkania z ludźmi, a nie z ich pracowo/hobbistyczno/ITowymi wyzwaniami Uśmiech Nasz zawód jest super i wiem, że reszta świata powinna nam jedynie zazdrościć, jak fajnie jest móc robić to co się kocha tak mocno, że nawet przy piwie chce się ciągnąć temat, ale believe me reszta naszego życia może być równie ciekawa.

Focus i bindowanie w Windows Phone

Posted in Uncategorized by

Pewnie starzy wyjadacze Windows Phone’owi problem znają, a nawet zapomnieli, że istnieje, ale mi się od czasu do czasu odbija czkawką, gdy próbuję zbudować nową aplikację. Chodzi mianowicie o następującą sytuację.

Budujemy aplikację, mamy w niej stronę, a na stronie kontrolkę z bindingiem. Niech będzie to TextBox.

<TextBox Text="{Binding MyText, Mode=TwoWay}" />

Jak widać nasz TextBox jest związany z polem MyText. Oznacza to, że jeśli w kontrolce wpiszemy jakąś wartość tekstowa powinna ona wylądować w polu MyText.

Nasza aplikacja może wyglądać np. tak:

Binding

Dodam, że pod przycisk w AppBar podpięte jest jakieś zachowanie, które wykorzystuje wartość wpisywaną do pola tekstowego. A jednak gdy wpiszę coś do kontrolki i spróbuję użyć tej wartości w metodzie, to widzę, że MyText jest nullem. Czyli pole się nie zaktualizowało.

image

Po długich rozkminach i czytaniu internetów, w końcu doszłam do wniosku, że nie jest to moja wina. Chodzi mianowicie o to, że bindingi się nie aktualizują, jeśli wciąż na kontrolce jest focus. Co więcej, kod zadziała jeśli najpierw wpiszę tekst, potem tapnę gdzieś poza pole tekstowe (aby stracił focus), to nagle property jest wypełnione.

image

Rozwiązanie jest proste, trzeba podpiąć zdarzenie Click pod AppBarButton, by znalazł naszą kontrolkę (w tym wypadku TextBox), zaktualizował binding i ustawił focus na stronie głównej:

private void ApplicationBarIconButton_OnClick(object sender, EventArgs e)  
{
    var focusedElement = FocusManager.GetFocusedElement() as TextBox;

    if (focusedElement != null)
    {
         var binding = focusedElement.GetBindingExpression(TextBox.TextProperty);
         if (null != binding)
             binding.UpdateSource();
    }
    Focus();

    // do something with MyText value
}

Tylko ja się po raz kolejny na tej platformie pytam… why? Dlaczego muszę to robić sama…? I to dla każdej kontrolki, dla każdego AppBar… Dlaczego to nie jest coś out of the box?