Jeśli zdarza się nam pracować z plikami .xaml i korzystamy z dobrobytu jakim jest bindowanie kod-widok (niezależnie od tego czy będzie to MVVM czy code behind), po pewnym czasie nadchodzi moment, gdy szlag nas trafia i musimy napisać po raz kolejny zamiast prostego ładnego property:

public class MyClass
{
    public string MyProperty { get; set; }
}

jakiegoś takiego potworka:

public class MyClass
{
    public event PropertyChangedEventHandler PropertyChanged;

    string _myProperty;
    public string MyProperty
    {
        get { return _myProperty; }
        set 
        {
            if (value != _myProperty)
            {
                _myProperty = value;
                OnPropertyChanged("MyProperty");
            }
        }
    }

    public virtual void OnPropertyChanged(string propertyName)
    {
        var propertyChanged = PropertyChanged;
        if(propertyChanged != null)
        {
            propertyChanged(this, new PropertyChangedEventArgs(propertyName));
        }
    }
}

Pojawiają się w naszej klasie: event, implementacja metody OnPropertyChanged, oraz jej wykorzystanie w setterach. Pomijam tu “smaczek” podawania nazwy w stringu. To i tak nie jest najgorsze co się nam może przydarzyć. Moglibyśmy mieć property, które odwołuje się do kilku innych. Wtedy musimy dodatkowo pamiętać, by OnPropertyChanged dla niego wykonać w setterach składowych.

Bleh…

Z pomocą przychodzi np. Fody. Jest to prosty pakiet, który należy ściągnąć (np. stąd, lub nugetem), zainstalować i nakazać projektowi, by go używał (Project > Fody > Enable). Dodatkowo, przyda się konfiguracja weavera. Jest na to kilka opcji, a tu już odsyłam do dokumentacji.

Ja akurat używam pliku .xml:

<?xml version="1.0" encoding="utf-8" ?>
<Weavers>
  <PropertyChanged EventInvokerNames="raisePropertyChanged"/>
</Weavers>

Dzięki temu nie muszę w swojej klasie ani w moim property robić nic poza czystym get i set. Moje ViewModele stają się zwykłymi klasami, bo chyba do tego zostały wymyślone.

Fody oczywiście sporo od siebie dodaje i kod przybiera inną formę. Nasza klasa zaczyna implementować interfejs, dostaje event, ma zaimplementowaną metodę OnPropertyChanged, a wszystkie property są poorane w przedstawiony wcześniej sposób, nawet te złożone z kilku innych. Ale czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal